Beagle

Och m’n menneke toch. Heertje-Meneertje-Peertje.

Beagletje is er niet meer. Wij worstelden bijna een jaar lang met het gegeven dat hij kanker had. Hijzelf had daar gelukkig helemaal geen last van. Hoe ouder hij werd, hoe dankbaarder en meer tevreden. Hij luisterde wonder boven wonder goed, bleef altijd in de buurt van zijn baasjes. En eigenwijs tot zijn laatste adem.

Ook op de laatste dag nog, de streken die hem sinds dag 1 zo kenmerkten: schooien, eten snaaien waar hij maar kan en echt heel hard blaffen tegen tractoren en vrachtwagens.

Beagle is geboren op 7 juli 2002. Hij stierf rustig en vredig in de handen van zijn Grote Baas op vrijdagavond 3 januari 2014. Vanaf dat moment is de hemel een schitterend sterretje rijker. Vlakbij de maan, die ene die net iets feller schijnt dan de andere sterren.

Beagle ligt prachtig in Fijnland. Tussen zijn lievelingskostjes paarden- en schapenstront. Met zijn riem, een witte roos en een kong vol met snoepjes. Inmiddels met Babs bovenop hem. De hele dag in de zon. Ik mis die eigenwijze snoet, zijn parmantige loopje, zijn kleine snurkjes als hij sliep en zijn ravotsessies met Babs. Dankbaar voor zijn leven, dankbaar voor hoe we afscheid konden nemen. Maar wat is het soms stil in Fijnland…