Babs

Ach mijn lieve meisje. Toetepetoetje.

Soms zo traag als dikke stront. Dol op uitwerpselen van mensen en dieren. Weggesneden anaalklieren. Drollen van heb ik jou daar. Af en toe wat opstopping in de darmen. Meestal schijt aan alles wat je haar opdraagt. Een openstaande anus: Babs was onlosmakelijk verbonden met het woord ‘poep’.

Ook het woord lief typeert haar. Vreselijk lief. En zorgzaam. Was ze een mens, dan was ze verpleegster geworden. Kusjes geven deed ze graag, luisteren niet. Ze lag het liefst óp je als ze zich niet tegen haar grote vriend Beagle aan nestelde.

Nadat Beagle er niet meer was, krulde ze zich lekker in een rolletje op tussen Niels en Jelle. Of juist volledig languit op de bank. Ze genoot mateloos van die alléén-maar-voor-Babs-aandacht-knuffel-momentjes. Babs vond dat ze de baas was in Fijnland. En daar lieten we haar in geloven. Babs is heel mooi bijna 15 jaar geworden. Samen met haar maatje Boris. Ik mis haar nog elke dag.